Aliya

Ellerimi oksijen cadirinin icine sokuyorum, isaret parmagimla oksuyorum. Elleri o kadar kücük ki... Ona degerken, incitecegimden korkuyorum.Dünya basima yikiliyor. Bir annenin böyle bir anda üzüntüden ölmesi mi yoksa tam tersi cok güclü olmasi mi gerekiyorÖteki cocuklar kus, kedi, köpek, agac resmi yapti ama Aliyanin yaptigi resim beni cok sasirtti. Bir cocuk icindeki duygulari bundan daha güzel nasil anlatabilirBeynim duruyor, sadece nefes alip verdigimi hissediyorum.Bir annenin yasayabilecegi en zor anlardan birini yasiyorum.Sevincten hüngür hüngür aglamaya basliyorum. Aglamama anlam veremeyen kizim, bana simsiki sarilip gözümdeki yaslari siliyor.O kadar yorgunum ki baba, ruhum öyle siddetli depremler yasadi ki... Bunun enkazi da cok büyük oldu.Fakirlikten baska paylasacak hicbir seyimiz yok derken, aslinda cok sey ifade ediyorlardi. Yoksullukta bile bu kadar cömert olan bu insanlarin, bizimle paylasacak daha cok seyleri oldugunu ögrendim.Ben onu zaten on metreden, güzel kokusundan tanidim.Hizla yanina yaklasip-Anne... Annem... Canim annem... diyerek sarildim.